Zero For Three Festival dag 1: dromen, dansen en energieke chaos
In dit artikel:
In Maastricht vond dit weekend de eerste editie van het Zero For Three-festival plaats in de Muziekgieterij, een gratis evenement dat voortbouwt op de maandelijkse "drie bands gratis"-avonden van dezelfde zaal en zich positioneert als opvolger van het voormalige Bruis: kleinschalig, toegankelijk en gericht op opkomende acts.
FEMME FUGAZI mocht de grote zaal openen en zette direct de toon met een rauwe mix van garagerock en postpunk, doorspekt met spoken word en stevige distortion. Zangeres Chris de Meza wisselde tussen verlegen momenten buiten de nummers en krachtig, bijna bevelend frontwerk tijdens de songs. Tekstueel kroop de band niet ombeladen thema’s heen — van revolutie en oorlog tot cancelcultuur — en de intensiteit werkte aanstekelijk: voor in de zaal ontstond snel dansen en zelfs een moshpit, die later door een springende bassist alleen maar groter werd.
Op het buitenpodium bracht Glasshouse Red Spider Mite uit Brighton een kalmere, meer contemplatieve set. Hun slowcore met shoegaze- en postrock-invloeden bouwt langzaam naar fraaie crescendo’s, waardoor de muziek het beste tot zijn recht komt in stilte en schemering. Helaas sprak het wisselende geroezemoes van een deel van het publiek het effect wat tegen; desondanks maakte de band indruk met melodische, gelaagde composities en sloot af met ‘Everyone Loves You’ – hun eerste optreden buiten het Verenigd Koninkrijk.
October Drift gaf een gevoelige show die extra lading kreeg door het feit dat de band onlangs aankondigde te stoppen; dit was hun laatste festivaloptreden in Nederland. De Britten mengden shoegaze, grunge en postpunk tot een vol en dynamisch geluid. De grote zaal zat vol en reageerde enthousiast: meezingen, moshen en frontman Kiran Roy die het publiek in dook en tussen de fans speelde, maakten het optreden memorabel. Met sterke nummers als ‘Blame The Young’ en ‘Oh the Silence’ toonde de band dat ze veel in huis hadden — juist het afscheid maakte het optreden aangrijpend.
Coilguns uit Zwitserland was zonder twijfel de meest uitzinnige act van de dag: een rafelige, luidruchtige mix van noise, postpunk, hardcore en metal die als een muur over het publiek trok. Frontman Louis Jucker was constant in beweging, zocht interactie met het publiek, greep een camera van een fotograaf en stuurde bijna alles de chaos in. Nummerkeuze als ‘Placeholders’ en ‘Generic Skincare’ toonden enerzijds pakkende melodieën en anderzijds scherpe thematiek over innerlijke strijd en maatschappelijke druk. Jucker vroeg zich hardop af: “How is this festival for free, in this amazing venue?” — een passende verbazing over het niveau dat gratis te zien was.
Als afsluiter van de avond stond DIIV op het podium, de Amerikaanse headliner die shoegaze, dreampop en indierock verenigt. Live klonk de band steviger en dynamischer dan op plaat; dromerige passages wisselden af met bijtende gitaaruitbarstingen en visualisaties versterkten het hypnotiserende effect. Tracks als ‘In Amber’, ‘Brown Paper Bag’ en het afsluitende ‘Doused’ lieten zien dat DIIV goed balanceert tussen melancholie en dansbare energie, waardoor de zaal intact bleef hangen tussen gesloten-ogen meedeinen en uitbundig bewegen.
Kort samengevat bood de openingsdag van Zero For Three een breed palet aan geluiden — van fragiele slowcore tot rafelige noise — en bleek de formule van gratis, kleinschalige podia een vruchtbare voedingsbodem voor ontdekkingen. Geluidsmix en podia waren over het algemeen sterk verzorgd, het publiek wisselde tussen aandachtige luisteraars en eruptieve reactievormen, en enkele acts (notabel October Drift en Glasshouse Red Spider Mite) maakten indruk door zowel hun performance als de context eromheen.