Van Louisiana-stof tot brede Groningse glimlach
In dit artikel:
31 oktober 2025, Vera (Groningen) — de vooravond van het TakeRoot-festival bood een contrastrijk dubbelconcert waarin rootsmuziek in twee uiteenlopende gedaantes te horen was: intiem en vertellend bij Gill Landry, uitbundig en samenbindend bij Timo de Jong met de Amsterdamse Leadbeaters.
Gill Landry opende solo met alleen zijn gitaar en een stem die zowel rauw als warm klonk. De Amerikaanse singer-songwriter — ooit deel van Old Crow Medicine Show en van straatmuzikant tot podiumartiest — bouwde in korte, compacte liedjes kleine, indringende verhaaltjes over verlies, troost en nostalgie. Nummers als Denver Girls en The Woman You Are zaten vol subtiele emotie; bij She’s Gone daagde hij het publiek speels uit tot geluidjes als ritmische aanvulling. Het slot was instrumentaal: Cinnamon Canyon Blues bracht zonder woorden een bijna filmische sfeer op het podium, beelden van weidsheid en naderend onweer oproepend. Landry wisselde ingetogenheid met milde humor — hij probeerde zelfs een Nederlandse groet — en vertrok na een oprechte ovatie als de man die zijn verhalen vooral via klank en gevoel overbrengt.
Waar Landry ingetogen beeldende muziek maakte, koos Timo de Jong met zijn Leadbeaters voor een luchtige, feestelijke kant van americana. De in Groningen wonende crooner bracht zijn warme bariton naar voren binnen een zeskoppige stringband die bluegrass-, old-time- en zuidelijke invloeden combineert met een ruiger rock-gevoel. De set had vaart en afwisseling: van de nieuwe, sfeervolle single Monsters (symbolisch uitgebracht op Halloween) tot uptempo nummers als Hammer en gospelachtige stukken waarin het publiek meewoog. Het repertoire schommelde tussen ballades en dansbare nummers; bij Ring Them Bells gaf een trompet een bijna plechtige lading, terwijl songs als Good Trouble en Radio de groepsdynamiek benadrukten — ieder bandlid kreeg zinnetjes om te zingen. Afgesloten werd met de bekendere meezinger We’re All Gonna Die, waarna de Leadbeaters zonder De Jong vrolijk doorgingen en het publiek een zinderend toegift-gevoel bezorgden.
De avond toonde twee kanten van hetzelfde rootsmunt: Landry bewees hoe klein bezetting en subtiele nuance diepe indruk kunnen maken; De Jong en de Leadbeaters lieten zien hoe een grotere bezetting en spelplezier een zaal meteen samenbrengen. Voor de vroege bezoekers — echte americanafans die zich dicht bij het podium drongen — was het een voorproefje dat zowel ingetogenheid als feestelijkheid bood, en daarmee een perfecte opmaat naar het TakeRoot-festival.