Ray Wilson: Van Stiltskin tot Genesis en verder
In dit artikel:
Ray Wilson, de Schotse zanger die faam verwierf met Stiltskin (1994-hit Inside) en kort als Phil Collins’ opvolger bij Genesis fungeerde, stond opnieuw in De Bosuil in Weert — een podium waar hij de afgelopen tien jaar negen keer speelde. De goedgevulde zaal bestond vooral uit veertigers en ouder, en om 21.15 uur opende Wilson met herkenbare Genesis-songs die meteen het publiek mee trokken: eerst No Son of Mine, gevolgd door het stevig uitgevallen Land of Confusion met dubbele gitaren en meezinggelegenheid.
De set wisselde vlot tussen Genesis-klassiekers, Stiltskin-hits en werk van zijn soloalbums. Rustpunten waren solo-opener Take It Slow (van Chasing Rainbows, 2013) met een saxsolo van multi-instrumentalist Marcin Kajper, en de Stiltskin-rockballad Lemon Yellow Sun. Wilson toonde met een overtuigende uitvoering van Peter Gabriels In Your Eyes dat zijn eigen stem zich uitstekend leent voor subtielere en emotionele songs. Natuurlijk mocht Inside niet ontbreken, het nummer dat hem in veel landen bekend maakte.
Een van de sterkste momenten was het bijna acht minuten durende Makes Me Think of Home (van zijn 2016-album), een midtempo-epos met progressieve inslag en ruimte voor dwarsfluit-, sax- en gitaarsolo’s: bewijs dat Wilson meer is dan een goede zanger van covers. Ook de stukken van het 1997-Genesisalbum Calling All Stations (waarvan Wilson de zang deed) zoals Congo en Calling All Stations zelf kregen krachtige uitvoeringen, evenals Follow You, Follow Me.
Privé-emotie kwam naar voren in de akoestische versie van Another Day — het origineel waarop Armin van Buuren later een danceversie bouwde — opgedragen aan een vriend die zelfmoord pleegde. Symptomatic liet violiste Alicja Chrząszcz schitteren; bij Alone verruilde drummer Mario Koszel zijn drumstel voor bongo’s, wat de folkachtige kant van Wilson accentueerde. Een hoogtepunt was Wait For Better Days: een samenspel van de hele band (o.a. gitarist Steve Wilson en toetsenist Kool Lyczek) dat eindigde in een feestelijke saxovergang naar Baker Street.
Na bijna twee uur en een staande ovatie sloot Wilson af met het herkenbare gitaarintro van Solsbury Hill en gaf hij een toegift met covers van Springsteen, Queen en Dylan, waarbij hij het podium verliet met “See you next year”. Kritisch punt: ongeveer een derde van de set bestond uit nummers uit het Genesis-repertoire en covers van collega’s, waardoor zijn eigen sterke, verhalende liedjes soms ondergesneeuwd raakten. Desondanks bewees Wilson zijn klasse: een sfeermaker met een karakteristieke, warme stem en meer creatieve diepgang dan zijn coverreputatie doet vermoeden.