Op TakeRoot heerst een heimwee naar het Amerika van weleer

In dit artikel:

Bij de 25ste editie van TakeRoot in de Oosterpoort werd één dag lang de Nederlandse roots‑ en americana‑scene gevierd: een compacte maar gevarieerde programmering met gevestigde namen én opkomende acts toonde waarom het festival sinds 1998 een vaste waarde is. De avond bood zowel intieme akoestische sets als energieke afsluiters en zitvolte zalen en foyers maakten duidelijk dat het publiek hongerig was naar verhalen en ambachtelijk vakwerk.

De aftrap in de Basement kwam van Trapper Schoepp, wiens songs op het kruispunt van folk, rock en americana staan. Schoepp leverde verhalende, warme nummers die emotie en reflectie combineren; zijn set wisselde verstilling en dynamiek en trok zoveel publiek dat mensen bij de trap geen toegang meer kregen. Zijn optreden toonde zowel zijn narratieve kracht als zijn bereidheid om binnen het genre te experimenteren.

In de Kleine Zaal zette country‑veteran James McMurtry een overtuigende show neer. De Amerikaanse singer‑songwriter, bekend om zijn scherpe karakterportretten uit het Amerikaanse hartland, speelde met een strak begeleidende band en bewees hoe geloofwaardige, doorleefde rootsmuziek hoort te klinken. Dat hij dit in de relatief kleine zaal deed in plaats van de Grote Zaal werd door de recensent als gemiste kans gezien: zijn set legde een hoge lat voor de rest van de avond.

Frazey Ford, ooit medeoprichter van The Be Good Tanyas, bracht haar soulvolle, dromerige repertoire. Haar nummers roepen persoonlijke verhalen en soms subtiele maatschappijkritiek op, en veel bezoekers zongen mee. Tegelijkertijd bleek haar kenmerkende vibrato vanavond een nadeel: frequent uitgetrokken noten en lichte toonmissers verstoorden de intimiteit van rustige songs en haalden wat van de impact van haar materiaal weg.

The Tallest Man on Earth (Kristian Matsson) in de Grote Zaal was een van de hoogtepunten: een solovoorstelling waarin rauwe, doorleefde zang en inventief gitaar‑ en banjospel elkaar afwisselen. Matsson gebruikte zijn instrument niet alleen als begeleiding maar als medeverhaler; zijn set combineerde ingetogenheid met uitbarstingen en liet zien waarom zijn liveoptredens vaak boven de studioversies uitstijgen.

Het nieuwe Canadese collectief Horsebath presenteerde werk van hun debuutalbum Another Farewell (2025). Hun muziek ademt brede landschappen en thema’s van verlangen en afscheid, en de wisselende instrumentatie en zangrollen maakte het optreden levendig en verrassend voor een debuutact.

Jesse Daniel uit Californië bracht honky‑tonk‑getinte country en rootsmuziek, beladen met persoonlijke verhalen over worsteling en herstel. Zijn openheid gaf de songs extra gewicht; de traditionele countrythema’s en passende instrumentatie (pedal steel, harmonica) zorgden voor een overtuigende livebelevenis, al bood zijn repertoire weinig radicale vernieuwing.

Als afsluiter zette Early James uit Alabama nogmaals de zaal op z’n kop. Zijn mix van blues, folk, country en een vleugje psychedelica, gecombineerd met een rauwe, schorre stem en intense podiumprésence, sloot de avond krachtig af. Waar sommige acts rustiger of meer traditioneel bleven, bood Early James rauwe directheid en energie die het publiek na een lange dag weer volledig wakker schudde.

Kortom: de 25ste TakeRoot toonde de breedte binnen roots‑, Americana‑ en countrymuziek — van verhalende singer‑songwriters en gevoelige solo‑performances tot nieuwe bands met grootse horizonbeelden — en bevestigde het festival als podium waar gevestigde krachten en fris talent elkaar treffen.