Murf/Murw 2025: Een festival van contrasten
In dit artikel:
Murf/Murw 2025 in Tilburg presenteerde gedurende het festivalweekend een collage van tegenstellingen: verstilde geluidslandschappen naast vernietigende beats, poëzie naast punk, en optredens die smelten of juist breken. Verspreid over locaties als Duo Volcano (bij het Stadhuisplein), Little Devil, Paradox, Hall of Fame, Hall90 en De Nieuwe Vorst lieten gevestigde namen en jonge experimenten zich zien — soms sprankelend, soms onvoltooid — maar altijd met de nadruk op durf en onvoorspelbaarheid.
In Duo Volcano bouwde Roxane Métayer een intieme set rond viool en veldopnames uit Japan; haar langzame, subtiele toetsen en omgevingsgeluiden creëerden arthouse-achtige scènes waarin stilte even spannend was als dreiging. Contrast leverde Global Charming in Little Devil: de hoekige postpunk miste die avond een essentiële bandlid en bleef daardoor te voorspelbaar, waar de plaat juist met nervositeit werkt.
Truus de Groot — een levende legende van de Nederlandse underground — trok in Paradox als Plus Instruments fel aan de kettingen van analoge elektronica en punkenergie. Haar set voelde urgent en hedendaags, geworteld in de Ultra-beweging van de jaren ’80 maar zonder nostalgie. In de Hall of Fame zette Temir Alcy een gelaagde, tranceachtige wereld neer met percussie, diepe bassen en wisselende traditionele instrumenten; hypnotiserend, maar net binnen de veilige marge van spanningsopbouw.
Donna Haringwey nam de Devil en het publiek met storm: een fysiek, agressief mengsel van grindcore, industrial en digital hardcore dat de zaal zowel deed terugdeinzen als aantrekken — volgens Donna een manier om “depressie omgezet in brandstof” te maken. Dans en performance waren er ook: Trevoga Collective zette in Hall90 een sensuele, confronterende choreografie neer die tussen nachtclubvibes en horror zweefde, een commentaar op overconsumptie en emotionele verdoving.
De zondag dook nog dieper in het onvoorspelbare. Fellatio in De Nieuwe Vorst leverde een maniakale, cultachtige show af met een frontman die de zaal via postpeniskrautpopdiscopunk in extase bracht. Andere sets vertoonden het festival-DNA van experiment én falen: het Antwerpse duo Liegenaar kreeg apparatuurproblemen waardoor het optreden ongemakkelijk en fragmentarisch werd — “Then it’s just me and the tapes, I guess” — maar dat ongemak pastte in Murf/Murw’s ethos. De Nieuwe Nederlandse Naïviteit presenteerde opvallende gabberpop en theatrale voordracht; Burger Service (Jan Tromp) koos voor breekbare, absurde liedjes die ergens tussen kleinkunst en synthpunk hingen.
Hardere geluiden kwamen van KLÄMP in de Little Devil: een muur van noise en trance-achtige intensiteit, zwaar en cathartisch. En als kers op de pudding eindigde Sad Banana met een groteske, humoristische performance waarin bananen, een maskerade en theatrale chaos een feestelijke, absurde slotnoot boden.
Samengevat is Murf/Murw 2025 een festival dat niet amuseert met gemakzuchtige hoogtepunten, maar met risico’s: ruimte voor mislukking, experiment en confrontatie. Het vraagt van bezoekers geduld, overgave en nieuwsgierigheid — en geeft daarop terug: verwarring, schoonheid en momenten die blijven hangen, soms vervreemdend, vaak intens.