LL25: London Grammar is goed, bij vlagen

In dit artikel:

Tien jaar nadat ze twee keer moesten afzeggen, stond London Grammar alsnog op Lowlands — op het hoofdpodium, met een groots visueel decor en een strakke uitstraling. De band, die rond dezelfde periode als The xx en Alt‑J doorbrak, leeft nog steeds vooral op de kracht van hun debuutplaat, maar vermijdt het gevoel van vergane glorie. Muzikaal wordt af en toe vooruitgekeken: bij nummers als "House" klinken breakbeats die ook de set van Joy Orbison later die avond voorspelden.

Toch wilde de klik met het publiek niet altijd werken. Tracks als "Hey Now" werden uitgerekt zonder dat het terrein echt meeging; de vroegere feeststemming — mede veroorzaakt door Frenna en zijn gezelschap in de Alpha‑tent — maakte het lastig om de aandacht te herpakken. Dat is jammer, vooral omdat recente nummers zoals "Californian Soil" prachtig tot hun recht komen. De cover van Kavinsky’s "Nightcall" was een hoogtepunt: Hannah Reid’s stem klonk vol en galmend over het festivalterrein en blijft de voornaamste troef van de band.

London Grammar kiest bewust voor een downtempo, sobere aanpak en doet niet veel moeite om het publiek op te stoken. Daardoor zal hun set voor velen aangenaam maar niet memorabel zijn als hét festivalhoogtepunt. Op momenten — bijvoorbeeld bij "Strong" — laten ze echter horen waarom ze nog steeds bijzonder zijn.