LGW25: Iedereen omarmen op de zondag
In dit artikel:
De slotdag van Le Guess Who? 2025 speelde zich vooral binnenshuis af in het warme TivoliVredenburg, waar het afsluitende zondagprogramma een mix liet zien van vertrouwde rotten en opvallende nieuwkomers. Het vierdaagse festival zet nog altijd in op verrassing en ontdekking: achter elke deur schuilt een andere sound en het publiek schakelt makkelijk tussen intieme sets en grote, theatrale producties.
Vroeg op de dag bracht de Braziliaanse Tiago Caetano in de analoge printstudio Kapitaal een breekbare bossa-novaset die het publiek zachtjes wakker schudde — charmant door zijn directheid en de kwetsbaarheid van akoestische instrumenten. Later vormde de Ronda het toneel voor het traditionele vraagteken-optreden: wat aanvankelijk onduidelijk leek, bleek Destroyer met Dan Bejar. De Canadese band speelde vooral nummers van het nieuwe album Dan’s Boogie; Bejar’s slungelige, mompelende performance voelde aanvankelijk excentriek, maar won gaandeweg aan zeggingskracht dankzij de rijke arrangementen van zijn zeskoppige band.
In de Hertz presenteerde de Tunesisch-Nederlandse Skander Jaïbi zijn debuut Who has the right to closure? groots, met dansers, strijkers en een veertigkoppig koor — een emotioneel, soms religieus beladen ervaring die het publiek diep raakte. Niet ver daaronder werd de zaal bij BIG|BRAVE door experimentele drone en noise letterlijk door elkaar geschud, een merkbaar contrast in atmosfeer en intensiteit.
Het festival gaf ook ruimte aan terugkerende bekenden en curatoren. Valentina Magaletti sloot haar curatorschap af met Moin: een hypnotiserende liveshow waarin zware, elektronisch ondersteunde gitaren en virtuoze drums samenkwamen tot het hoogtepunt van de dag. Nicolás Jaar trad in de Grote Zaal op samen met Ali Sethi; Jaar hield zich gedeisd en creëerde subtiele elektronische sferen zodat Sethi’s vertolking van soefi-poëzie en Urdu-teksten in het middelpunt stond, waarna ritme en kracht langzaam toenamen.
Onder de nieuwkomers vielen Smerz (Noorwegen/Kopenhagen) en de herontdekte Ghanees Ata Kak op. Smerz leverde stijlvolle synthpop met minimalistische downtempo-arrangementen die live soms minder vol aanvoelden dan op plaat. Ata Kak daarentegen bewees waarom zijn 1994-album Obaa Sima cultstatus kreeg: omringd door Londense muzikanten bouwde hij een uitbundig feest, een aanstekelijke set vol highlife en funk die het publiek massaal meepakte.
Kortom: de laatste dag toonde wat Le Guess Who? typeert — een zorgvuldige mix van gevestigde namen, nieuwsgierige ontdekkingen en curatoren die hun stempel zetten, allemaal onder één dak in TivoliVredenburg.