LGW25: Het grote vraagteken heerst op de vrijdag
In dit artikel:
Op de tweede dag van Le Guess Who? in Utrecht draaide alles om verrassing en ontdekking: het festival zette de onvoorspelbaarheid centraal met de inmiddels traditionele vraagtekens in het programma en een mix van huisartiesten en zeldzame optredens verspreid over locaties als de Ronda, Jacobikerk, Pandora en De Helling.
Het mysterie-slot tussen 23.00 en 00.00 in de Ronda bleek Gilla Band (voorheen Girl Band) te zijn — een Ierse post-punk/noise-groep die met stoïcijnse intensiteit en een ritmesectie die eerder richting techno neigt het publiek omver blies. Frontman Dara Kiely domineerde met schreeuwerige uithalen en nummers als “Shoulderblades” en een woeste Blawan-cover van “Why They Hide Their Bodies Under My Garage” zorgden voor een bruisende climax in de zaal.
Le Guess Who? profiteerde daarnaast van vertrouwde gezichten. Lonnie Holley, inmiddels curator én performer, bracht een twaalfkoppige band en wisselde samenwerkingen af met Alabaster DePlume, die zijn mix van poëzie en spirituele jazz met grote levenslust presenteerde — zijn mantra’s en theatrale overgave (onder meer het uitroepen: “Thank you for living, it’s fucking hard!”) gaven de set een intense, hoopvolle lading. Zulke huisvrienden contrasteren met het festivalprincipe van obscure ontdekkingen: het programma veroorzaakte ter plekke opeenhopingen bij onverwachte parels zoals het herontdekte Pram.
De kerkachtige setting van de Jacobikerk huisvestte uiteenlopende ervaring: Daniela Pes trad met IOSONOUNCANE aan, waarbij Sardijnse folk en bezwerende elektronica samensmolten tot dramatische, donkere songs — minder liturgisch dan verwacht en soms bijna clubsounds through ecclesiastical windows. In dezelfde kerk leverden Julianna Barwick en Mary Lattimore een sereen, dromerig duet af; haarlussen en harp‑motieven smolten tot ambientlandschappen, inclusief een ijle cover (vermeld in het programma) en nieuw werk van hun gezamenlijke album — perfecte akoestiek voor mensen die zachtjes willen wegdromen.
Voor danslustigen bood Pandora Fatima Al Qadiri, die haar laptopset speels door trap, leftfield techno, melancholische breakbeat en onverwachte baile‑funk mengde — minder formeel dan haar productiewerk, meer een collage van beats en knipoogjes. Opvallend was ook Djrum op het balkon: een vinylvirtuoos die drum’n’bass, footwork en dub live in elkaar sneed, vaak met jazzy fragmenten en abstracte knisperbass — indrukwekkend juist omdat het allemaal op vinyl gebeurde.
Naast deze hoogtepunten stond noisecollectief YHWH Nailgun op het menu in De Helling, en overal zag je dezelfde Le Guess Who?-logica: risico’s nemen, publiek verrassen en grensgebieden tussen genres opzoeken. Het resultaat was een avond vol intensiteit, verwondering en contrasterende stemmingen — van ijle ambient tot keiharde noise — precies waar het festival om bekendstaat.