Lady Gaga propt popspektakel van monsterformaat in de Ziggo Dome
In dit artikel:
Lady Gaga bracht haar gigantische MAYHEM Ball naar de Ziggo Dome en leverde er een theatraal, bijna operazinnig popfestijn dat qua productiewaarde eerder thuis had gehoord in een stadion. De show van ruim 2,5 uur was opgebouwd als een theaterstuk in vier aktes, waarin muziek, dans en imposante decors samen een verhaal vertellen over roem, identiteit en innerlijke verdeeldheid.
Het decor was meteen een statement: een reusachtig barok operahuis waarin Gaga ontwaakte in een tien meter hoge jurk waarvan de rok opende en een dozijn gekooide dansers tevoorschijn kwamen. Pyrotechniek, lichtgevende polsbandjes, bewegende rekwisieten (onder meer een 3,5 meter hoge schedel) en continu veranderende scènebeelden maakten van elk nummer een nieuwe visuele verrassing. Veel elementen waren rechtstreeks uit grote stadionproducties afkomstig — hetzelfde materiaal waarmee ze eerder dit jaar voor miljoenen mensen op Copacabana speelde — waardoor de Ziggo Dome soms bijna te klein aanvoelde voor de ambitie van de show.
Muzikaal verbond Gaga oude hits met het materiaal van haar nieuwe album Mayhem: van punky electropop (‘Bloody Mary’, ‘Scheiße’) en meezingers (‘Poker Face’, ‘Applause’, ‘Just Dance’) tot zware ballads (‘Million Reasons’, ‘Shallow’, ‘Die With a Smile’). Ze speelde alle veertien nummers van Mayhem, wat zorgde voor wisselende momenten: sommige nieuwere songs kwamen minder sterk over, maar de bekende hits en grootse ballads brachten telkens enorme oplevingen in de zaal. De voorstelling wisselde razendsnel van campy, kitscherige choreografieën (can-can, Dag des Doden-invloeden, toreadors) naar intieme, uitgeklede passages — zoals het pianomoment aan het einde waarbij Gaga een verrassingsversie van ‘Marry the Night’ opvoerde en haar stem centraal zette.
Centraal in de theatrale opzet stond een narratief duel tussen twee versies van Gaga: een corrupte, fame-hongerige persona en een ‘puur’ Stefani Germanotta die niet door succes is aangetast. Die twee kanten vinden elkaar uiteindelijk in de vierde akte, symbolisch verbeeld tijdens nummers als ‘Poker Face’ en de gezamenlijke finale met een gondeltocht naar het einde van de catwalk. Het publiek — zichtbaar divers, met veel LGBTQI+-aanwezigen en trouwe ‘Little Monsters’ — reageerde enthousiast, zong massaal mee en liet zich volledig meevoeren door de visuele overdaad en emotionele momenten.
Conclusie: de Ziggo Dome-show was een spectaculaire mengeling van over-the-top theatre en persoonlijke zangmomenten. Productietechnisch ongeëvenaard voor de zaal, soms bijna te veel van het goede, maar tegelijkertijd effectief in het neerzetten van Gaga’s thema’s rond identiteit en roem — en in het demonstreren dat haar stem en emotionele zeggingskracht ook zonder spektakel moeiteloos indruk maken.