ITGWO25: een lappendeken van heel veel liefde
In dit artikel:
Op Vlieland stond Into The Great Wide Open opnieuw synoniem voor kleinschalige magie: weinig gedrang, veel duin, en momenten die meer aanspreken dan grote hits. Dit jaar mengde die idyllische festivalsetting zich opvallend met verzet: het programma en het publiek lieten feest en politieke betrokkenheid hand in hand gaan.
Organisatorische accenten toonden dat direct: bij het hoofdpodium prijkten illustraties van Palestijnse kunstenaar Maisara Baroud en kinderen maakten spandoeken met boodschappen tegen pesten en voor veilig thuiskomen. Artiesten voerden die toon door in hun muziek en statements. Feministische punk van Kaat van Stralen en het inclusieve artrock van Droom Dit verwezen naar maatschappelijke tegenkrachten, terwijl The Mary Wallopers — vrijdagse headliner uit Ierland — op het Sportveld een geïmproviseerde Ierse pubneiging ontketenden en in hun repertoire harde woorden vonden aan het adres van machtigen. Activist Jerry Afriyie riep tijdens Sef’s set op het verzet ook buiten het eiland voort te zetten.
Muzikaal was het festival een wereldkaart: afropunk van Kin’gongolo Kiniata met instrumenten van hergebruikt materiaal, slacker/altcountry van Brown Horse, Braziliaanse samba en bossa nova van Rogê, en Schotse folkpunk van Brogeal. Intieme pareltjes vonden plaats in bijzondere locaties: contrabassist Gonçalo Almeida gaf een experimentele solo in de Nicolaaskerk die de oude ramen en het kerkhof leek mee te laten zingen; op het verborgen podium bij de Vuurboetsduin kreeg het Australische Folk Bitch Trio met meerstemmige indiefolk een bijna perfecte symbiose met zee- en dennenlucht.
Nederlandse acts stonden er glansrijk op: Sef combineerde elektronische wendbaarheid met scherpe thematiek, met een gastoptreden van Froukje. Spinvis paste als een handschoen bij de zilte setting met nostalgische, dromerige songs. Jonge namen als Hiqpy en Min Taka groeiden door naar grotere podia; noisepunk van Grote Geelstaart en de experimentele hiphop van Keenan Mundane lieten het eiland soms letterlijk schudden.
Punk en rauwe energie kregen hun plaats: Shame bracht chaos en fysiek spektakel, Boko Yout knalde met afrogrunge door het bos, en Deki Alem liet de Open Plek exploderen met drum-and-bass en triphop. Yard Act had het aanvankelijk moeilijk om de uitgeputte menigte te mobiliseren maar sloot uiteindelijk af met een furieuze ontlading. Toen regen dreigde viel English Teacher uit; de Britse Antony Szmierek sprong last-minute in en bracht spoken word die de buien even deed vergeten, ondersteund door Nectar Woode’s soul.
Richard Russell’s Everything Is Recorded leverde een experimentele, gefragmenteerde set die zowel bewondering als gefronste wenkbrauwen oogstte — passend bij de eclectische lappendeken die het festival is. Die lappendeken blijkt niet alleen in muziek: handgemaakte decors, behulpzame vrijwilligers en een publiek variërend van jonge gezinnen tot doorgewinterde trekkers creëerden een buurtfeestgevoel. Op de terugtocht per boot hing vooral eenheid; het festivalweekend voelde als een oefening in samenkomen en, temidden van wereldse zorgen, in het mee naar huis nemen van kleine stukjes liefde en verzet.