Interview Misprint: "Een monobloc is een symbool voor alledaagse dingen"
In dit artikel:
De Nijmeegse band Misprint heeft eind september hun eerste volledige album Monobloc uitgebracht; de officiële releaseshow vindt plaats op zaterdag 11 oktober in poppodium Merleyn. Na twee ep’s (De Eerstgeborenen, 2021; Binnenkant van een raam, 2022) en enkele jaren live-activiteiten — waaronder winst van De Roos Online 2020 en deelname aan de Popronde 2024 — presenteert het viertal nu een zorgvuldig afgewerkt hoofdstuk in hun ontwikkeling.
Misprint bestaat uit Jeroen Bakker (zang, gitaar), Tom Verstappen (toetsen, zang), Joris Moore (bas) en Maartje van Zutphen (drums, percussie, backing vocals). Als residents van muzikale broedplaats De Basis (het voormalige Doornroosje) werken ze in een netwerk van collega-muzikanten dat functioneert als klankbord en praktische steun bij releases en optredens.
Het albumtitel Monobloc verwijst naar het alledaagse, massaal geproduceerde voorwerp — de bekende witte kunststof tuinstoel — en legt het concept van de plaat bloot: de fascinatie voor dingen die zo vanzelfsprekend zijn dat ze op de achtergrond verdwijnen. Die insteek weerspiegelt de invloed van de Franse auteur Georges Perec, die door het nauwkeurig beschrijven van het alledaagse het gewone weer bijzonder maakte. Misprint gebruikt dit uitgangspunt om zowel kleine, herkenbare momenten als grotere emoties en thema’s zoals vervreemding, onthechting en isolement te verkennen.
Tekstueel balanceert de band tussen het persoonlijke en het universele. Nummerkeuzes als ‘Lekkebanddagen’, ‘Thuis in de Stad’ en ‘Droog Land’ laten zien hoe concrete observaties — van een kapotte fietsband of het ontheemd voelen na verkiezingen tot de pijn van een familielid met dementie — naar bredere gevoelens worden herleid. Persoonlijke verhalen kregen vaak een meer algemene formulering tijdens het creatieve proces, zodat luisteraars er op verschillende niveaus mee kunnen resoneren. Een voorbeeld is ‘Droog Land’, dat voortkomt uit een intieme beleving rond familie maar met zorg opgenomen is om het in de set met respect te kunnen brengen.
Het schrijf- en opnameproces strekte zich over ongeveer twee jaar uit. De eerste opnames vonden plaats in juni 2023; daarna nam de band deel aan de Popronde, wat deels leidde tot opnieuw nadenken over de volgorde en de sound. Veel nummers moesten vertaald worden van studioversies — vaak rijker gearrangeerd met extra instrumentatie — naar een krachtige live-uitvoering met vier leden. Sommige tracks zijn daarom meerdere keren terug de studio ingegaan om de live-energie te vangen; ‘Amerika’ was zo’n nummer dat intern discussie veroorzaakte over tekst, geluid en intentie. De band werkte ook af en toe in afzondering, bijvoorbeeld in weekenden in Friesland, om songs af te ronden.
Monobloc bevat ook oudere materialen in nieuw jasje: ‘Anja Verhoeven’ van hun eerste ep is heropgenomen met ander arrangement en licht gewijzigde tekst, omdat de groep vond dat het nummer nog altijd de essentie van Misprint bevatte. Op het album neemt Joris de vocalen voor één nummer voor zijn rekening; dat lied is voortgekomen uit een persoonlijke demo over zijn vader en bleek gebaat bij zijn eigen, meer laidback vocal delivery. Daarnaast leverde multi-instrumentalist en producer Mart Boumans wederom input voor arrangementen, en Joris Moore verzorgde de vormgeving van de hoes. Voor de fysieke uitgave werd een groot vel geel papier als achtergrond gefotografeerd — een onderneming die door weersomstandigheden lastig was — en de eerste honderd exemplaren bevatten handgemaakte uitsnedes en tekeningen.
Hoewel de plaat fysiek klopt, blijft de band na de release nog actief bezig met kleine aanpassingen: er bleek een missend sample in de digitale bestanden op Spotify, en er lopen nog correcties. Qua planning focust Misprint nu op een korte tournee rondom de release en hoopt men op meer festivalkansen; dat plaatje moet echter gecombineerd worden met reguliere baanverplichtingen van de bandleden, wat de prioritering bemoeilijkt.
Samengevat toont Monobloc een band die zich losmaakt van ruwe genrebeperkingen en met aandacht voor vorm en verhaal probeert het alledaagse als drager voor grotere emotionele lading te gebruiken. De plaat markeert een volgende stap voor Misprint: uitgebreidere arrangementen, geëxperimenteerde thema’s en een live-vertaling die nog verder wordt aangescherpt tijdens de komende shows.