DeWollf brengt wervelende rock 'n roll show naar Patronaat
In dit artikel:
Op 4 maart stond Patronaat Haarlem in het teken van DeWolff, die daar de ouverture verzorgden bij de release van hun EP Fuego. Supportact was JesperJesper, een zeskoppige indie/southernrockformatie rond Jesper Albers, die als drummer bekend is van de Paceshifters en samenwerkingen met Wolfmother. JesperJesper leverde volwassen samenspel met fraaie harmonieën en een welkome lapsteel-sound, maar het repertoire oogde soms eenvormig, waardoor delen van het publiek afgeleid raakten — er ligt voor hen werk in het vergroten van variatie binnen de composities.
DeWolff bracht niet alleen de nieuwe EP, maar bouwde een setlist waarop materiaal uit meerdere fases van hun carrière voorbij kwam. Fuego zelf is een korte plaat met zes covers van nummers die de band al lang heimelijk wilde spelen; één van die songs, The Fan, bevat een gitaarsolo van Joe Bonamassa op de studioversie. In de live-uitvoering maakte DeWolff duidelijk waarom ze zich opblinken binnen het hedendaagse bluesrockcircuit: krachtig Hammondwerk, vurige gitaarsolo’s en de opvallend expressieve zang van frontman Pablo van de Poel. Zijn stem en gitaarwerk, inclusief een persoonlijke nieuwe gitaar waaraan jaren gebouwd is, stonden centraal in nummers als The Nighttrain, Heart Stopping Kinda en Natural Woman van het album Muscle Shoals (2024).
De band, opgericht in 2007 door de broers Pablo en Luka van de Poel met Robin Piso op Hammond, balanceert moeiteloos tussen rauwe bluesrock, soul en southern rock. Dat bleek ook in de afwisseling: van het hard oprukkende Tombstone Child (THRUST) tot het gevoelig opgebouwde Snowbird en het The Black Crowes-achtige R U My Savior. Faster & Faster fungeerde als energiepiek, met toetsen die de set extra body gaven. Luka combineerde op sommige momenten zang met drumspel en bracht zo extra dynamiek in Treasure City Moonchild, waarbij publieksparticipatie vlot ontstond.
Het hoogtepunt van de avond was de marathonversie van Rosita (oorspronkelijk een stuk van Love, Death & In Between). Waar de plaat zestien minuten telt, rekten DeWolff het live uit tot ongeveer een half uur, zonder verveling: gospelachtige achtergrondzang, intieme publieksbenaderingen (Pablo liep het publiek in) en lange, intensieve jams leidden tot kippenvelmomenten. Die interactie — het doorbreken van de vierde wand en het vieren van muziek en saamhorigheid — typeerde de avond evenzeer als de techniek en muzikaliteit.
Verder viel het hoe vanzelfsprekend de band samenkomt tijdens vrij spel; jaren van touren en repetities zorgen voor intuïtieve wisselingen en ruimte voor improvisatie. Naast het optreden waren er kleine, maar relevante nevenzaken: de naam DeWolff verwijst naar het Pulp Fiction-personage Winston Wolf, en de avond werd omlijst door DJ Wim Behre, die zorgvuldig vinyl plaatjes draaide en de retro-sfeer versterkte. Ook werd de open houding ten aanzien van samenwerkingen benadrukt — DeWolff werkt regelmatig met muzikale vrienden, zoals de Dawn Brothers (die kort daarna in Alkmaar stonden).
Kortom: een avond waarin DeWolff hun liefde voor blues, soul en rock uitstrooide — energiek, virtuoos en warm verbindend — terwijl opener JesperJesper potentie toonde maar baat heeft bij meer variatie in songmateriaal.