De toverformule van Castlefest

In dit artikel:

Castlefest 2025 vond plaats op het terrein van Kasteel Keukenhof en de verslaggever koos bewust voor de zondag om volle bussen en nattigheid te ontlopen. Hoewel alle dagen waren uitverkocht en het terrein weer volgepakt was met uitgewerkte kostuums en campinggasten die meerdere cosplays meenamen, voelde deze dag toch wat rustiger en daardoor ideaal om paden, kraampjes en podia te verkennen. Het festival blijft een mix van muziek, vermaak en verkopers in een bosrijke omgeving met verschillende podia (Village, Meadow, Forest) en nieuwigheden zoals een vechtkooi met theatraal commentaar die dit jaar in positieve zin opviel.

Emian (Village Stage) opende met paganfolk aangescherpt door elektronische accenten. Het duo wisselde draailier, harp, fluit en toetsen, en combineerde oude sagen met moderne klanken. Thematisch legde Emian veel nadruk op verhalen over vrouwen in nood—liederen over misbruik, heksenvervolgingen en arbeidersstrijd (zoals tabaksarbeidsters uit Salento)—waarbij ingetogen momenten werden afgewisseld met stampende ritmes en dansbare stukken. De set toonde zowel drama als virtuositeit en eindigde met de aankondiging van een nieuw album in de winter.

Dayazell presenteerde een wereldreis in volksmuziek. Deze Franse viermansformatie bracht instrumenten als cittern, nyckelharpa en ngoni mee en schoof uiteenlopende tradities in één set: van Zweedse melodieën en een Ottomaans klinkend stuk tot Tartaars liefdeslied, Sefardische tonen uit Spanje en Mongoolse keelzang. De groep bewerkte traditionele liederen eigenzinnig en gaf met mantra-achtige kerkliederen en heidense smeekbedes een gevoel van culturele continuïteit — een miniatuurcollege in etnische muziektradities dat zowel rustgevende als krachtigere nummers bevatte.

Sunfire op de Meadow Stage bracht volle energie: rockende western-invloeden, vioolgedreven meezingers en een publiek dat dicht opeen moest staan om te kunnen dansen. De band, al eerder gezien op de Midwinterfair, liet zien waarom ze populair zijn: stevige ritmes, crowdsurfing-enthousiasme, nieuwe nummers die vlot werden ontvangen en klassiekers als ‘Ma Ma Ma Mexico’ die het dak eraf haalden. Humor en interactie met het publiek (een gitarist die tussen de menigte duikt, een fan die voor het eerst crowdsurfde) maakten de set levendig en toegankelijk.

Waldkauz leverde Duitse pagan folkrock en moest creatief zijn toen de techniek faalde: bandleden verlieten het podium om met harp en akoestische instrumenten vooraan verder te spelen, wat leidde tot intieme momenten temidden van het festivalgetoeter. Ondanks snaarbreuken en soundissues bleef de sfeer gemoedelijk; de band bracht uiteindelijk stevige nummers als ‘Persephone’ en ‘Lilith’, en zelfs een wall of death veranderde in een grote groepsknuffel — een treffend beeld van de gemoedelijkheid die Castlefest typeert.

Daisy Bellis, samen met Solarcycles de Leidse vertegenwoordiger, speelde op de Meadow Stage met synths, gitaar, drums en piano. Haar uitstraling roep een pagan-priesteresbeeld op, en muzikaal wisselde ze fragiele, brede zang uit met stevige ritmes en creatieve synthbruggen. Nummerkeuzes als ‘Etna’, ‘Goddess Of Love’, ‘Midgard’ en ‘Strange Blood’ toonden zowel bereik als variatie: van intieme solo’s tot volle bandarrangementen waarbij de balans tussen stem en instrumentatie goed werd verzorgd. De set liet zien dat Daisy groeipotentie heeft richting grotere podia binnen de scene.

Trolska Polska sloot de publieke programmering af op de Forest Stage met herkenbare vrolijkheid en theatrale gimmicks. De Poolse groep, die veel instrumentale vrolijkheid brengt, combineerde violen, fluiten, panfluit en mandoline met een flinke dosis podiumhumor: T‑rexpakken in het publiek, een competitie jongens tegen meisjes en trol-gerelateerde grappen. De muziek zelf bleef charmant en toegankelijk, al dreigde het geheel af en toe onder eigen meligheid te bezwijken; een plotseling buitje na een onbedoelde regendans voegde nog extra festivalrealiteit toe.

Tussen de optredens door waren er attracties als de vechtkooi (met show-elementen die aan pro-wrestling doen denken) en verschillende dansacts en parades. Opvallend was de kwaliteit van de kostuums: weinig goedkope Halloween-imitaties, veel aandacht voor detail en creativiteit. De zondag bleek uitermate geschikt voor bezoekers die rustig wil ronddwalen, kraampjes wil bekijken of met kinderen willen komen: minder drukte, kortere wachtrijen en een ontspannen sfeer.

Kort samengevat: Castlefest 2025 bevestigde zijn status als knus, kostuumgedreven festival waarin folk, pagan-invloeden, wereldmuziek en (folk)rock elkaar ontmoeten. Muzikale diversiteit, podiumhumor en een gevoel van saamhorigheid — zelfs bij technische tegenslagen — maakten de zondag tot een aangename, toegankelijke dag voor zowel diehardfans als nieuwsgierige nieuwkomers.