Brant Bjork Trio brengt de zon van Palm Desert naar de MuziekgieterijBrant Bjork Trio brengt de zon van Palm Desert naar de Muziekgieterij
In dit artikel:
Terwijl Nederland vanavond gespannen naar de Tweede Kamerverkiezingen kijkt, koos het aanwezige publiek in de Muziekgieterij voor rust en zonovergoten gitaargeluid: in de kleine zaal trad het Brant Bjork Trio op, met Zwitserse psychrockers Dirty Sound Magnet als voorprogramma. De contrasten waren groot — in de foyer bleek de grote zaal het toneel van de Chippendales te zijn, wat leidde tot een opvallend publiekstype bij binnenkomst — maar in de kleine zaal stond muziek centraal.
Dirty Sound Magnet opende de avond met een mengsel van psychedelica, progressieve inslag en blues. De set leed aanvankelijk onder wat dof geluid en een terughoudende zang, maar herstelde zich deels naarmate de show vorderde. De drummer trok met zijn expressieve spel veel aandacht en nummers als ‘Dead Inside’ (nieuw materiaal) en het emotionele ‘Mr. Robert’ laten potentie zien. Toch bleef de set soms hangen in lange, trage passages en gitaargefriemel, waardoor de spanning niet consequent werd vastgehouden; de afsluiter ‘Power of This Song’ kwam daarom als een degelijke, maar niet alles overtreffende afsluiting.
Het Brant Bjork Trio — met Bjork zelf als centrale figuur, plus drummer Mike Amster en bassist Mario Lalli — bracht een set die volledig uit eigen werk bestond. Bjork, bekend als medeoprichter en drummer van Kyuss en als invloedrijke naam in de Californische desertrock/stoner-scene, koos bewust voor materiaal uit zijn solocarrière en verschillende bands als The Low Desert Punk Band en Ché. Zijn recente album Once Upon A Time in the Desert (2024) markeerde tevens de herlancering van zijn Duna Records-label en vormde bron voor veel van het repertoire.
De opener ‘Sunshine Is Making Love to Your Mind’ zette meteen de kenmerkende toon: zware riffs, een loom tempo en warme fuzz. De songs volgden elkaar strak op, met weinig woordwisselingen van Bjork, waardoor de nadruk volledig op de grooves lag. Het publiek — veelal oudere fans die Kyuss van het eerste uur kennen — had even nodig om in beweging te komen, maar onderging uiteindelijk de hypnotiserende werking van nummers als ‘Backin’ the Daze’ en vooral het hoogtepunt ‘Low Desert Punk’. Instrumentale stukken als ‘Lazy Bones’ en ‘Automatic Fantastic’ versterkten het trance-achtige, woestijnachtige sfeergevoel; de set eindigde met het pulserende ‘Freaks of Nature’.
Kritisch punt was het ontbreken van Kyuss-klassiekers; nummers als ‘Green Machine’ of ‘Supa Scoopa and Mighty Scoop’ bleven uit. Dat maakte de show voor sommigen minder explosief of nostalgisch dan verwacht, maar het toonde ook dat Bjork kan teren op een rijk solorepertoire. Zijn optreden voelde soms traag en repetitief, maar solide en trouw aan de desertrock-esthetiek: lui-draaiende grooves, zinderende gitaren en een laidback attitude. Voor wie ontspanning zocht te midden van politieke onrust, bood de avond precies dat — een muzikale uitvlucht naar zonnige fuzz en drijvende ritmes.